Kan iemand uitleggen hoe je met een voorwielaangedreven wagen, met het zwaartepunt voorin, de achterwielen kunt laten uitbreken???
(Aangenomen dat voor en achter dezelfde banden liggen.)
Stel je voor: een weg met redelijk dikke sneeuwprut, waarin een bocht zit die "indraait" (dus geleidelijk scherper wordt). Begin als ter plaatse niet bekende met een ietwat hoge snelheid aan die bocht (stom, maar dat kán natuurlijk gebeuren).
Door het scherper worden ervan realiseer je je vervolgens dat je te snel gaat: afhankelijk van het type auto zal wellicht de voorkant iets naar buiten schuiven. De meeste automobilisten hebben geen rallyecursus gevolgd of zoiets, dus de natuurlijke reactie is dan meestal om van het gas af gaan - en dát is het cruciale punt.
Bij (minstens) twee van de 4 wielen treedt er dan een wijziging op in het krachtenspel: van aandrijvend via neutraal naar afremmend. Dit naast de zijdelingse krachten verbonden met het doorlopen van de bocht. Door die wijziging kan een wiel dat zojuist nog nèt voldoende grip had, nu nèt iets tekort komen.
Bij meer profiel vóór en minder achter, dus onder deze omstandigheden meer (zijwaartse) grip voor dan achter, zal de voorkant sterker geneigd zijn in het spoor te blijven of terug te keren dan de achterkant. Bij meer profiel achter, zal juist de achterkant minder snel geneigd zijn om uit te breken,
uitgaande van dezelfde auto, ongeacht of deze nu voor-, achter- of 4-wielaangedreven is. Noot: die types verschillen
onderling uiteraard wel, maar dáár gaat het nu even niet om.
Terug naar de geciteerde vraag:
een Astra station (voorwielaandrijving, redelijk wat bagage achterin) met z'n behoorlijk nieuwe banden vóór en nog een goeie 2mm achter (
"dat kan toch nog prima?") ging onder de hiervoor geschetste omstandigheden finaal achterstevoren en ik zag het voor m'n ogen gebeuren. Locatie: Vaanplein (A15 bij Rotterdam, afslag stadinwaarts vanuit westelijke richting). Datering: toen we met z'n allen nog gewoon het hele jaar door "banden" eronder hadden, en geen zomer- of winterbanden. Dié ontwikkeling met steeds maar groeiende verschillen tussen die types is tenslotte nog niet zo heel oud...